حضرت علامه تهراني می فرمودند: بايد فرزندان را به هر طريق كه امكان دارد در أوان سنّ بلوغ به حجّ برد تا روح پاك و نفس غير آلوده ايشان آن حقائق را در خود بگيرد و چون مغناطيس جذب نمايد ، و از اين سال تا آخر عمر پيوسته ذهنشان روي آن مطالب كار كند و رفته رفته آن مأخوذات را آفتابي كند و به فعليّت برساند ؛ گر چه مستلزم زحمتي باشد و يا مستلزم فروش بعضي از أثاثيه و متاع‌البيت باشد ، اينها ابداً اهمّيّتي ندارد ؛ سپس بدست بيايد يا نيايد مهمّ   نيست . مهمّ زيارت اين نفوس قابله و مستعدّه و به گناه و كثرات آلوده نشده است كه موجب تثبيت ايمان و طهارت و تقوي تا آخر عمرشان مي‌گردد . وانسان نبايد منتظر وجوب شرعي باشد كه امروزه بعد اللتيّا و الّتي در اواسط عمر ، و يا در قديم الأيّام غالباً در اواخر عمر صورت مي‌گرفت ؛ و در آن صورت استفاده نفس انساني از حجّ و آثار پديد آمده از آن ، همان بقيّه عمر او مي‌باشد كه چه بسيار اندك بوده است . امّا در سنّ بلوغ آثار حجّ از اولين منزل تكليف و تشرّف به خطاب ربوبي تا آخر عمر خواهد بود . و لهذا دائماً و پيوسته و بطور مداوم روح را نشاط مي‌بخشد و جان را به ايمان و ايقان زنده نگه مي‌دارد .

گرچه خود حقير تا سنّ سي و سه سالگي برايم اين توفيق حاصل نشد ، امّا براي اين دو فرزند ، و دو پسر ديگر نيز سعي شد در اولين وهله امكان پس از بلوغ صورت گيرد .

(به نقل از کتاب روح مجرد)