شكست‏خوردگان ياورى دلسوز و مشفق است‏».

شبلى شميل ماترياليست معروف مصرى مى‏گويد: «على عليه السلام بزرگ بزرگان جهان، و تنها نسخه منحصر به فردى است كه در گذشته و حال، شرق و غرب جهان، نمونه‏اى مانند او را نديده است‏».

دشمنان ولايت و اهل بيت‏با تمام قوا كوشيدند تا آثار طهارت را از روى زمين بردارند.راويان حديث ولايت را در هر گوشه و كنار جهان، در زير هر سنگى به دست مى‏آوردند مى‏كشتند، اسم على و نام على هم جرم بود، يكسره توده امت را به بربريت و جاهليت قبل از اسلام يعنى به اسلام منهاى عرفان، به اسلام منهاى معنى و معنويت، به اسلام بدون ربط با عالم ملكوت، با پيغمبر بدون على بن ابيطالب، با قرآن بدون محتوى و تفسير و بيان سوق دادند.تا به جائى كه چون مردى را كه نامش على بود، نزد حجاج بن يوسف ثقفى آوردند و حجاج از نام او پرسيد، گفت: پدر و مادرم مرا عاق كردند كه نام مرا على گذاردند.

كتاب‌ الإمامةُ والسِّيَاسَةُ وَ يَنابِيعُ المَودَة‌ ممنوع‌ بود

و همانطور كه ديديم ابن حَجَر هَيْتَمي صاحب «صواعق محرقه» به ابن قتيبة دينوري صاحب كتاب «الامَامَهُ وَ السَّيَاسَهُ» اعتراض دارد كه چرا اين مرد با اين جلالت علمي و عظمت فرهنگي اسلامي، اخباري را در كتب خود آورده است كه موجب تنقيص مقام صحابه، و مشاجره بين عوام، و اطلاع عامه بر اموري می‌شود كه نبايد بشود؟ و هميشه بر علما فرض و واجب است كه حقائق را آنطور كه هست نگويند؛ زيرا مستمسك دست عوام می‌ شود، و در اينصورت بهتر است كه مطالبي را بيان كرد كه موجب تشويش ذهن و خاطر تودۀ امّت نشود. [275]

«الامَامَهُ وَ السَّيَاسَهُ» كتابي است از عامّه كه از نقطه نظر صحّت، و از جهت قدمت نظير او در كتب عامّه نيست. مؤلّف او: ابي محمّد عبدالله بن مسلم دينوري متوفّي در سنه 270 هجري است.

محمّد فريد وجدي بعد از آنكه قدري از قضاياي سقيفه را بيان می‌كند، می‌گويد: اين مختصري بود از آنچه علاّمۀ دينوري در كتاب خود: «الامَامَهُ وَ السَّيَاسَهُ» تفصيلاً آورده است. [276]

و پس از آنكه خطبۀ ابوبكر را در سقيفۀ بني ساعده نقل می‌كند، و در پاورقي می‌گويد: اين خطبه را از كتاب «الامَامَهُ وَ السَّيَاسَهُ» ابي محمّد عبدالله بن مسلم دينوري متوفّي در سنه 270 هجري نقل كرديم، سپس در متن مطالب می‌گويد: و اين كتابي كه ما اين خطبه را از آن نقل كرديم از قديمترين كتب و از موثّق ترين آنها است، كه در مسائل خلافت اسلامي نوشته شده است. [277]

حقيقت خود را محروم، و چون خفّاش از شعاع جهانتاب آفتاب بی‌نصيب نمودند، و گرنه مگر می‌شود روي آفتاب را پوشانيد «شب پره گر وصل آفتاب نخواهد رونق بازار آفتاب نكاهد».

7_ پس بگو به بني اميه هر جا كه باشند _ و اگرچه از شمشير آبدار و برهنۀ ايشان بترسي، و از قطعه قطعه شدن بيم داشته باشي! _:

8_ اي، افّ باد بر آن روزگاري كه من در آن بوده باشم و مطيع و منقاد شما باشم و از نبرد و كارزار با شما احساس ثقل و سنگيني بنمايم.

9_ خداوند گرسنه گرداند كسي را كه شما سير كرده‌اید! و سير كند كسي را كه از جور و ستم شما گرسنه شده است!

10 و 11 _ و پيوسته آن فرد از امت خود را كه سياست مردم را در دست گرفته، و متهتك و خبيت و منعزل از مقامي است كه عهده دار شده است، در صورتي كه سياست او مورد پسند مردم باشد، لعنت می‌فرستد، و نداي دور باش می‌زند، آن مرد هاشمي كه همچون باران بهاري براي امّت خود حيات بخش است.

12_ آن هاشمي كه همچون شير نر در معارك و مشاهد نبرد بدون سقوط و اضطراب، براي بر پا داشتن مردم جهان نيرومند و تواناست.

13_ و پيوسته امور امّت را بر پا می‌دارد، و از حريم امّت دفاع می‌كند، و همواره زمين هاي خشك و لم يزرع حياتي امّت را به زمين هاي آباد و پر بهرۀ معنوي و حياتي در می‌آرود».

ابوالفتوح رازي گويد: از كميت روايت است كه حضرت امير المؤمنين (ع) را در خواب ديدم، به من فرمود: آن قصيدۀ عينيّۀ خود را براي من بخوان! و من شروع كردم به خواندن آن؛ تا رسيدم به اين بيت:

وَ يَوْمَ الدَّوْحِ دَوْحِ غَدِيرِ خُمٍّ         أبَانَ لَهُ الْوَلَايَهَ لَوْاُطِيعَا

حضرت فرمود: صدقت؛ راست گفتي! آنگاه خود آنحضرت اين بيت را انشاد كردند:

وَلَمْ أرَمِثْلَ ذَاكَ الْيَوْمِ يَوْماً         وَلَمْ أرَمِثْلَهُ حَقّاً اُضِيعَا [278]

و در كتاب «الصّراط المستقيم» بياضي عاملي آورده است كه: پسر كميت، پيغمبر اكرم (ص) را در خواب ديد. حضرت به او گفتند: براي من قصيدۀ عينيّۀ پدرت را بخوان! و من خواندم و چون رسيدم به اين بيت: وَ يَوْمَ الدَّوْحِ دَوْحِ غَدِيرِ خُمٍّ، حضرت رسول الله گريۀ شديدي كردند و گفتند: صَدَقَ أبُوكَ رحمه الله؛ إي، وَاللهِ، لَمْ أرَمَثْلَهُ حَقّاً اُضِيعَا. [279]

«پدرت راست گفت: خداوند رحمتش كند؛ آري سوگند به خدا. من همانند آن حقّ، حقّي را نديدم كه ضايع شود».

دربارة‌ قصائد هاشميّاتِ كُمَيت‌

گويند: اولين قصيده اي، كه كميت گفت، از هاشميّات، اين قصيده بود:

طَربْتُ وَ مَاشَوْقاً إلَي الْبِيضِ أطْرَبُ         وَلَا لعِباً مِنِّي؛ وَ ذُوالشَّيْبِ يَلْعَبُ؟ 1

وَلَمْ يُلْهِنِي دَارٌ وَلَا رَسْمُ مَنْزلٍ         وَلَمْ يَتَطَرَّبْنِي بَنَانٌ مُخَضَّبُ 2

وَلَا السَّانِحَاتِ الْبَارِحَاتِ عَشِيَّهً         أمَرَّ سَلِيمُ الْقَرْنِ أمْ مَرَّأ عْضَبُ 3

وَلَكِنْ إلَي أهْلِ الْفَضَائِلِ وَ التُّقَي         وَ خَيْرِ بَنِي الْحَوَّاءِ وَ الْخَيْرُ يُطْلَبُ 4

إلَي النَّفَر الْبيِضِ الَّذِينَ بِحُبِّهِمْ         إلَي اللهِ فِيمَا نَابَنِي أتَقَرَّبُ 5

بَنِي هَاشِمٍ رَهْطِ النَّبيِّ فَإنَّنِي         بِهِمْ وَلَهُمْ أرْضَي مِرَاراً وَ اُغْضَبُ 6

خَفَضْتُ لَهُمْ مِنِّي جَنَاحِي مَوَدَّهً         إلَي كَنَفٍ عِطْفَاهُ أهْلٌ وَ مَرْحَبُ 7

وَ كُنْتُ لَهُمْ مِنْ هَؤْلَاءِ وَهَؤُلآءِ         مُحِبّاً عَلَي أنِّي اُذَمُّ وَ اُغْضَبُ 8

وَاُرْمَي وَ أرْمِي بِالْعَدَاوَهِ أهْلَهَا         وَ إنِّي لَاُوُذَي فِيهِمُ وَ اُؤَنَّبُ [280] 9

عَلَي أيَّ جُرْمٍ أمْ بِايَّهِ سِيَرهٍ         اُعَنَّفُ فِي تَقْرِيظِهِمْ وَاُكَذَّبُ 13

و تا آنكه می‌گويد:

ألَمْ تَرَني مِنْ حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ         أَرُوحُ وَأَغْدُو خَائِفاً أتَرَقَّبُ 14

فَطَائِفَهٌ قَدْ أكْفَرَتْنِي بِحُبَّهِمْ         وَطايفهٌ قَالَتْ مُسِيُ وَ مُذْنِبُ 15

و تا آنكه می‌گويد:

فَإنْ هِيْ لَمْ تَصْلَحْ لِحَيًّ سِوَاهُمُ         فَإنَّ ذَوِي الْقُرْبَي أحَقُّ وَ أوْجَبُ 16

يَقُولُونَ لَم يُورَثْ وَلَوْلَا تُرَانُهُ         لَقَدْ شَرِكَتْ فِيهَا بَكِيلٌ وَ أرْجَبُ [281] 17

7_ من از روي مودّت، بال خودم را براي ايشان پائين كشيدم و به سوي پهلو و جائي كه دو جانب و دو سوي آن اهليّت داشت و وسعت و گشايش داشت.

8_ و من دوستدار ايشان بودم؛ و از اين جمعيّت و آن جمعيّت پيوسته مورد مذمّت و غضب قرار می‌گرفتم.

9_ و پيوسته تير می‌خوردم از جانب دشمنان؛ و تير می‌زدم به كساني كه با آنها عداوت داشتند؛ و من پيوسته دربارۀ حمايت از آنها مورد اذيّت واقع می‌شدم؛ و مورد سرزنش و ملامت قرار می‌گرفتم.

10_ و بنابر اين من پيروي و متابعتي غير از پيروي آل احمد ندارم؛ و من غير از پيروي از مذهب حقّ مذهبي ندارم.

11_ به كدام آيه و يا به كدام سنّتي، تو محبّت آنها را براي من عار و ننگ می‌داني؟! و مرا ننگين می‌پنداري؟!

12_ ما براي شما اهل بيت در سورۀ) آل حم آيه أي، پيدا كرده ايم كه معنا و تفسير آن را افراد متّقي و دانشمند می‌دانند.

13_ بر كدام جرمي و يا بر كدام سيره اي، من بايد در مدح و ثناي آنان مورد تعدّي واقع شوم، و به من دروغ نسبت دهند؟

14_ آيا نمي بيني مرا كه در محبّت آل محمّد هميشه صحبگاهان و شبانگاهان، از روي وحشت و ترس از دستگيري دشمن به اين طرف و آن طرف می‌روم؟

15- جماعتي به محبّت آل محمّد مرا تكفير كردند و جماعتي گفتند: گنهكار و معصيت كار است.

16_ پس اگر ولايت براي هيچ طائفه اي، سواي قريش صلاحيّت ندارد پس ذوي القرباي پيامبر احقّ و اولي هستند از سائر قريش.

17_ می‌ گويند: ولايت ارث برده نمي شود؛ و اگر ارث برده نمي شد آنقدر دائره‌اش اتّسا داشت كه به طائفۀ بكيل و ارحب هم می‌رسيد پس شما چرا به خود اختصاص داده‌اید»؟!