دستور رسول‌ خدا به‌ قَتل‌ صَبْر براي‌ سه‌ تن‌ از اُسراي‌ جنگ‌ بَدْر

اما از نقطه نظر عذابهاي شخصي ، همانند كوري و فلج و ارتعاش اعضاء و طعمه درنده شدن و قتل صبر(1) و ماشابهها نيز مواردي در تاريخ و سير است از رسول خدا آورده شده است :

در غزوه بدر كه مشركان اسير مسلمانان شدند ، (2)‌ از مشركان فديه گرفتند و

همگي را آزاد كردند مگر سه نفر : نظربن حارث بن كلده و عقبه ابن ابي معيط و معطم بن عدي.

نضربن حارث همان بود كه می‌گفت:ان هذا الا اساطير الاولين.((اين احاديثي (قرآن)كه پيامبر برما ميخواندچيزي نيست مگرافسانه سازي هاي دوران پيشين )).

رسول خدا فرمود:اي علي!نضر را نزد من بياور،من اورا طلب ميكنم.اميرالمومنين عليه السلام بادست خود موهاي سرش را گرفته وبه نزد رسول آوردند ـ ونضر مرد زيبايي بود،وسرش گيسو داشت‌‌ ـ.

نضر گفت:اي محمد!من تورا به رحميت وقرابتي كه بين من وتست سوگند می‌دهم كه با من همان معامله‌ای راكني كه با هرمردي ازمردان قريش می‌كني!اگر آنها راكشتي مراهم بكش ،واگر ازآنها فدا گرفتي وآزادشان كردي،از من هم فدا بگير!

پيامبر عليه السلام فرمود: لَارَحِمَ بَيْني وَبَيْنَكَ! قَطَعَ اللَهُ الرَّحِمَ بِاْلأسْلَامِ.

عقبه گفت: فَمَنْ لِلصَّبِيَّه؟!((بعد ازمن سرپرست دختر من چه كسي باشد))؟! رسول خدا فرمود:النار.((آتش)) و سپس گفت:حَنَّ قِدْحٌ لَيْسَ مِنْها.

((جوهره خود را بروز داد كه اصالت ندارد)).[1]

وگوينده اللَّهُمَّ إنْ كَانَ هَذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندك فامطر علينا حِجَارَهً مِنَ السَّمَاءِ أوِ ائْتِنَا بِعَذابٍ ألِيمٍ نضربن حارث بوده است،كه طبق دعاي خود،در جنگ بدر صبراً به قتل رسيد.[2]

و درباره عمو پيامبر:ابو لهب و زوجه‌اش ام جميل خواهر ابو سفيان صخربن حرب كه از هرگونه ايذاء و تكذيب وآزار پيغمبر دريغ نداشتند،تبت يدا ابي لهب وتب ـ وامراته حماله الحطب نازل شد.[3]

((بريده باد دو دست ابو لهب وخود او نيز بريده باد(تا آنكه گويد): وزن او كه باركش هيزم است)).

طارق محاربي گويد: درهنگامی که من در بازار ذی مَجاز عبور میکردم دیدم جوانی را که میگوید: قُولُوا: لَاإلَهَ إلَّا اللَهُ تُفْلِحُوا ((بگوييد:معبودي جز الله نيست تا رستگار شويد))!

پيغمبر است ، و اين مرد عموي او ابولهب است كه می‌پندارد او كذاب است.1

دو دختر پيامبر اكرم زن هاي دو پسر ابولهب بودند ، بدينگونه كه رقيه زوجه عتبه بن ابي لهب و خواهرش ام كلثوم زوجه عتيبته ابن ابي لهب بود. چون آيه تبت يدا ابي لهب نازل شد ، ابولهب و ام جميل به پسرانشان گفتند : از دو دختر محمد مفارقت كنيد! و آن دو پسر دختران پيامبر را طلاق گفتند. و عثمان بن عفان در مكه با رقيه ازدواج كرد و با او به زمين حبشه هجرت كردند ، و در آنجا پسري زائيد به نام عبدالله. اين پسر چون شش ساله شد ، خروسي به چشم او منقار زد و صورتش ورم كرد و مريض شد و از دنيا رفت.

زمان جنگ بدر ، رقيه مرض حصبه داشت ، و عثمان به امر رسول خدا براي پرستاري او در غزوه بدر شركت نكرد ، و در روز واقعه بدر ، رقيه رحلت كرد ، و در روزيكه زيدبن حارث بشارت فتح را در بدر به مدينه آورد رقيه را دفن كردند.(1)

و چون عتيبه بن ابي لهب ام كلثوم را طلاق داده بود ، و با او زفاف نكرده بود ، بعد از رقيه عثمان او را به نكاح خويش در آورد ، و اين در سنه سوم از هجرت بود ، و در سنه سوم از هجرت وفات كرد و رسول خدا بر او نماز خواندند و اسماء بن عمس و صيفيه بن عبدالمطلب او را غسل دادند.(2)

و معلوم می‌شود در همان شب رحلت ام كلثوم كه با ضرب او ، طبق روايات ، زوجه‌اش بستري و مريض شده و از دنيا رفته است ، با زوجه ديگري همبستر شده و به ارتحال دخت پيامبر گرامي ابداً توجهي نداشته است.

نفرين‌ پيامبر دربارۀ دو پسر أبولهب‌

ابن اثير آورده است كه : بيهقي از قتاده تخريج كرده است كه : عتبه بن ابي لهب بر رسول خدا در آويخت ، و در ايذاء و اذيت مسلط شد و پيراهن رسول خدا را پاره كرد. رسول خدا به او گفت : اما اني اسأل الله ان يسلط عليه كلبه ، (( من از خداوند می‌خواهم كه سگ خودش را بر او مسلط كند )).

بْنُ أبِي الْعَاصِ يَحْكيهِ ، فَالْتَفَتَ النَّبِيُّ صلي الله عليه يَوْماً فَرَآهُ يَفْعَلُ ذَلِكَ.فَقَالَ : فَكَذَلِكَ فَلْتَكُنْ ، فَكَانَ الْحَكَمُ مُخْتَلِجاً يَرْتَعِشُ مِنْ يَوْمَئِذٍ.(1)

عثماني بود ، به شيخ نزديك شده و سلام كرد وگفت : شيخنا سوالي دارم و آن اين است كه : شكي نيست كه حضرت حسين بن علي را مظلومانه كشته‌اند و اين عمل زشتي بوده است كه از يزيدبن معاويه سر زده است. اما اين دسته در آوردن و هرسال تجديد عزا و نوحه خواني و مرثيه خواني و گريستن براي چيست ؟ اين سينه زني و زنجير زني براي چيست؟!

شيخ فرمود: رسول خدا در حضور ده هزار نفر از حجاج در غدير خم ، دست برده و دو بازوي علي را گفت و به همه نشان داد و فرمود : من كنت مولاه فعلي مولاه. شما انكار كرديد و گفتيد : قضيه شخصيه در اثر نزاع با زيدبن حارثه و يا بر اثر شكايت بريده بوده است كه خواسته بگويد :

هركس مرا دوست دارد ، دوست علي هم بايد باشد. من پسر عموي هركس هستم ، علي هم پسر عموي اوست.

ما هر سال اين عزاداري را تجديد می‌كنيم و زن و بچه و مرد و كوچك و بزرگ ، بر سر گل زده ، به بازارها و كوچه‌ها می‌ريزيم و براي تجديد ياد و عظمت حسين گريه می‌كنيم تا شما نتواندي آن را انكار كنيد و بگوئيد : قضيه شخصيه بوده است. حسين براي حكومت بر عليه يزيد اميرالمومنين سلطان وقت قيام كرد و كشته شد.

گويند : از بداهت پاسخ شيخ آن مرد افندي مات و مبهوت شد فبهت الذي كفر.1

او گفتند : لا باس طهور ( چيزي نيست ، باكي نيست ، موجب پاكي و طهارت است!)

اعرابي گفت : قُلْتَ طَهُورٌ كَلاً ! بَلْ هِيَ حُمَّي تَفُورُ[5] عَلَي شَيْخٍ كَبِيرٍ تُزِيُرهُ الْقُبُوُر ! ( تو گفتي پاكي و تطهير است. ابداً‌چنين نيست. بلكه اين مرض ، تب شديدي است كه فوران دارد و شعله می‌زند بر پيرمرد سالخورده‌ای كه گورها در انتظار ديدار او هستند! )

پيامبر گفت : فَنَعَمْ إذاً ! فَما أمْسَي مِنَ الْغَدِ الاّ مَيِّتا.[6]

آنها را بياورند ، زيرا غالباً آن اعراب دربيابان‌ها منتشر بوده‌اند و در شهرها حضور نمي يافتند ، مگر در اوقات معين و براي اغراض مخصوص و پيامبر را در اين اوقات زيارت می‌نموده‌اند ، و غالباً هم روايتي از پيامبر را در اين اوقات زيارت می‌نموده‌اند ، و غالباً هم روايتي از پيامبر نقل نمي كرده‌اند.

مصنفين نام كساني را برده‌اند كه مشهور و معروف بوده و از دكرشان در روايت ساري و جاري بوده است.

و از آنچه گفتيم معلوم شد كه : اين اشكال مرد خرده گير ، بی‌اساس است و از ميزان انصاف خارج است و در عين اينكه ممكن است عدم ذكر او در عداد صحابه ، بواسطه ارتداد اخير او بوده باشد.

و در تفسير المنار كه سيد محمد رشيد رضا ، مطالب شيخ محمد عبده را جمع آوري كرده است ، در عين اينكه حديث غدير را قبول دارد ، و روايت می‌كند ، گرچه براي معناي ولايت همان طريقه مخالفان را پيموده است و از بيان حق خودداري كرده است ، او نيز در آيه سال سائل نظير اين اشكالات را از ابن تيميه گرفته و بازگو می‌كند.1

اين طباطباي اصفهاني متوفي در سنه 322 ، از بزرگان سادات حسني گويد:

يَا مَنْ يُسِرُّ لِيَ الْعَدَاوَهَ أبْدِهَا         وَاعْمَدْ لِمَكْرُوهِي بجِهْدِكَ أوْذَرِ

للهِ عِنْدِي عَادَهٌ مَشْكُورَهٌ         فيمَنْ يُعَاديني فَلَا تَتَحَيَّرِ

می‌گويند : اين مرد رافضي است. شافعي اين ابيات را انشاد كرد:

إذَا في مَجْلِسٍ ذَكَرُو عَلِياً         وَ سِبْطَيْهِ وَ فَاطِمَهَ الزَّكِيَّهْ

فَأجْرَي بَعْضُهُمْ ذِكْرَي سِوَاهُمْ         فَأيْقِنْ أنَّهُ ابْنُ سَلَقْلَقِيَّهْ

إذَا ذَكَرُوا عَلِيَّا أوْبَنِيهِ         تَشَاغَلَ بِالرِّوايَاتِ الْعَلِيَّهْ[15]

وَقَالَ : تَجَاوَزُوا يَا قَوْمِ هَذَا         فَهَذَا مِنْ حَدِيثِ الرّافِضِيَّهْ

بَرِئْتُ إلَي الْمُهَيْمِنِ مِنْ اُنَاسٍ         يرَوْنَ الرَّفْضَ حُبَّ الْفَاطِمِيَّهْ

عَلَي آلِ الرَّسُولِ صَلَاهُ رَبِّي         وَلَعْنَتُهُ لِتِلْكَ الْجَاهِلِيَّهْ[16]

1ـ چون در مجلسي سخن از علي ، و دو سبط او ، و از فاطمه رشيده طيبه پر بهره به ميان آورند.

2ـ و در اين ميان بعضي از آنان سخن از غير آنان گويند ، يقين بدان كه او پسر زن فاحشه و بلند صداست.

3ـ و چون نامي از علي و يا پسران او به ميان آيد خود را با روايات پست مضمون و واهي مشغول می‌كند.

4ـ و می‌گويد : أي جماعت از اينگونه سخن‌ها درگذريد ، كه از روايات رافضيان است.

5ـ من به سوي خداوند مهيمن و مسيطر برائت می‌جويم از انسان هائي كه محبت اولاد فاطمه و منسوبان او را رفض می‌دانند.

6ـ صلوات و درود پرودگار من براي اهل بيت رسول خدا باشد ؛ و لعنت خداوند بر آن مردمان جاهلي روش.

السلام عليك يا اميرالمومنين و سيد الوصيين و قائد الغر المحجلين و امام الموحدين و رحمه الله و بركاته. انا بك نشكو و نلوذ و نواليك و من اعدائك نتبرأ.

أي روي ماه منظر تو نو بهار حسن         خال و خط تو مركز حسن و مدار حسن

در چشم پر خمار تو پنهان فسون سحر         در زلف بی‌قرار تو پيدا قرار حسن

ماهي نتافت ، همچو تو از برج نيكوئي         سروي نخاست چون قدت از جويبار حسن

خرم شد از ملاحت تو عهد دلبري         فرخ شد از لطافت تو روزگار حسن

از دام زلف و دانه خال تو در جهان         يك مرغ دل نماند نگشته شكار حسن

دايم به لطف دايه طبع از ميان جان         می‌پرورد به ناز ترا در كنار حسن

گرد لبت بنفشه از آن تازه و ترست         كآب حيات می‌خورد از جويبار حسن

حافظ طمع بريد كه بيند نظير تو         ديار نيست جز رخت اندر ديار حسن