مدعیان دروغین

اين مسئله اختصاص به زمان فعلي ندارد بلكه پيوسته در طول تاريخ عدّه‌اي به نفاق و دروغ مدّعي مسئوليّت و رسالتي بودند كه خود فاقد شرائط تبليغ آن بودند و نه تنها در سلسله عرفان و سلوك بلكه در سایر عرصه‌هاي تبليغاتي ديني نيز چنين بوده است. مگر ما كم مدّعيان فقه و فقاهت داشتيم كه در طول تاريخ چه بر سر اسلام و مسلمين آوردند و با باصطلاح در باغ سبز نشان دادن به مردم خلق متحيّر را بسمت و سوي خود و منافع و اغراض و منويّات دنيائي و نفساني مي كشاندند، اينهمه دروغ پردازان و جعل كنندگان خبر و حديث امثال ابوهريره و سمرة بن جندب كه پايه‌هاي حكومت جائرانه خلفاء و حكّام بر دروغ پردازاي آنان استوار گشت و اينهمه از علماء اهل سنّت كه موجب بقاء و استمرار نظام‌هاي مستبدّانه گشتند مگر جز اين بود كه با دستاويز قراردادن جاذبه‌ها و امور اغفالگر مردم را بسمت خواسته‌هاي نامشروع خود كشاندند. ناگفته نماند كه هميشه هر دعوي باطل و ادّعاي نفساني و شيطاني در پشت يك انگيزه خير و ظاهر الصلاح و وجهه حق خود را مخفي و مستور مي‌نمايد تا چهره نفاق وباطن مكر و حيله او براي مردم فاش نگردد و آن چهره موجّه و ظاهرالصّلاح را وسيله ارتزاق و استمرار بقاي خويش قرار مي دهد. از زمان خلقت آدم تا نبيّ خاتم اين چنين بوده است و از زمان پيامبر اكرم صلّي اللـه عليه و آله و سلّم تاكنون و پس از اين نيز چنين خواهد بود. مسئله عرفان نيز از اين مرام مستثني نبوده است. پيوسته افرادي بوده‌اند و خواهند بود كه با طرح حكايات و بيان نكات و ظرائف و حالات بزرگان و امور غير عادي و كرامات و روايات وارده در مسائل اخلاقي و عرفاني و اقدام به جلسات و انتساب به بزرگان و دعوي تَتَلمُذ و شاگردي نزد آنان مردم ساده لوح و بي خبر را به دور خود جمع مي‌نمايند و از حضور آنان جهت بقاء حیات دنیوی و ارضاء لذائذ نفسانی و شیطانی خود بهره می گیرند و تمام این قضیه برانگیخته از هواي نفس و اميال شيطاني آنان مي‌باشد و تا نفس و نفسانيّات باقي است اين سيره و روش برقرار مي‌باشد. مهم اينست كه هركس مسئول رفتار و گفتار خويش است و بايد پا را فراتر از حدّ خود نگذارد و به فرمايش مولاي متقيان اميرالمؤمنين عليه‌السّلام : «رحم الله من عرف قدره» موجب گرفتاري و هلاكت ديگران و خسران و بدبختي خود نشود.