صفات امام در دعاى روز عرفه حضرت سجاد عليه السّلام
مقاله‌ای که از منظر نظر خوانندگان محترم می‌گذرد، صفات امام علیه السلام در دعای روز عرفه حضرت سجاد علیه السلام میباشد که از کتاب شریف امام شناسى، ج 4، ص 211 حضرت علامه آیت الـله سید محمد حسین حسینی طهرانی ـ رضوا ن الـله علیه ـ تهیه گردیده است. به امید آنکه همه در این روز شریف عارف بحق امامان همام و اولیای بزرگوارشان گردیم.
بسم الـله الرحمن الرحیم
حضرت سيّد السّاجدين و زين العابدين عليه السّلام در ضمن دعاى روز عرفه كه چهل و هفتمين دعا از «صحيفه كامله» است عرض مىكند: اللهُمَّ إنَّكَ ايَّدْتَ دينَكَ فى كُلِّ اوانٍ بإمامٍ اقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبادِكَ وَ مَناراً فى بِلَادِكَ بَعْدَ أن وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِكَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّريعَة الَى رِضْوَانِكَ، وَ افْتَرَضْتَ طاعَتَهُ وَ حَذَّرْتَ مَعْصِيتَهُ، وَ امَرْتَ بِامْتِثَالِ امْرِهِ وَ الإنتهاءِ عِندَ نَهْيِهِ، وَ الّا يَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لَا يَتَأخَّرَ مُتَأخِّرٌ، فَهُوَ عِصْمَة اللّائذينَ وَ كَهْفُ المُؤمِنِينَ وَ عُرْوَة المُتَمَسِّكِينَ وَ بَهاءُ العالَمِينَ».
بار پروردگارا ! تو در هر زمانى دين خود را به امامى از امامها تقويت و تأييد نمودى، آن امامى كه او را به عنوان نشانه و علامت براى بندگان خود معرّفى كردى و كانون نور و هدايت را در ميان افراد بشر در وادى جهل و ظلمت قرار دادى، بعد از آنكه رشته دل و اتّصال باطن او را به رشته مقام جمال و جلال خود متّصل فرمودى و او را وسيله مقام رضاى خود در ميان مردم معيّن كردى، و اطاعت از او را واجب و لازم شمردى، و مخالفت و سرپيچى از نهى او را حرام فرمودى، و بندگان خود را امر كردى كه اوامر او را بپذيرند و امتثال كنند، و از نواهى او اجتناب ورزند، و هيچكس از مردم و افراد امّت از او در هر امرى از امور جلو نيفتد، و خود را بر او مقدّم نكند، و هيچ فردى از او تخلّف نورزد، و در فرمانبرى از اوامر و اتّصال با او عقب بيفتد. بنابراين آن امام موجب مصونيّت و حفظ پناه آورندگان از شرور و موانع و آفات دنيوى و اخروى و پناهگاه و ملجأ و ملاذ مؤمنان، و دستاويز محكم گروندگان، و نور و بَهاء و عظمت اهل عالم خواهد بود».
مرحوم سيّد على خان كبير در شرح اين فقره از دعا از شرح «صحيفه كامله سجّاديّه» مطالبى نفيس آورده ما مختصر آنرا نقل مىكنيم: حضرت علىّ بن الحسين عليهما السّلام در اين فقرات مقام امام را به چهار صفت توصيف نموده است:
اوّل: عِصْمَة اللّائذينَ يعنى براى امام هيچ دافع و مانعى نيست كه پناه آورندگان به سوى خود را در راه مستقيم رهبرى كند و از ورطه هلاك در جانب افراط و تفريط حفظ نمايد.
دوّم: كَهْفُ المؤمنِين يعنى ملجأ و پناه تمام مؤمنان است، كسانى كه در حوادث واقعه و در شبهات وارده به او روى آورند و چاره رهائى از ظلمات نفس امّاره و مهالك را از او بجويند.
سوّم: عُرْوَة المُتَمَسِّكِينَ يعنى افرادى را كه به او تمسّك نمايند و از اوامر او پيروى كنند و به آثار او تأسّى نموده و از نواهى او اجتناب ورزند از وقوع و فرو افتادن در چاههاى مهلكه، و سقوط در نقمت و بُعد برهاند.
چهارم: بَهاءُ العالَمينَ يعنى نظام امور جهان و طراوت و زيبائى مناظر عالم به او بسته است. چون مردم همگى به سيره و روش او رفتار مىكنند و به دين جهت ميزان عدل، استوار، و ترازوى انصاف، برقرار، و ستونهاى حقّ و معدلت در ميان آنها بر پا گردد.
|
