بسم اللـه الرحمن الرحیم
گويند روزى هارون الرّشيد به خاصّان و نديمان خود گفت: من دوست دارم شخصى كه خدمت رسول اكرم صلّى اللـه عليه و آله و سلّم مشرّف شده و از آنحضرت حديثى شنيده است زيارت كنم تا بلاواسطه از آنحضرت آن حديث را براى من نقل كند. چون خلافت هارون در سنه يكصد و هفتاد از هجرت واقع شد و معلوم است كه با اين مدّت طولانى يا كسى از زمان پيغمبر باقى نمانده، يا اگر باقى مانده باشد در نهايت ندرت خواهد شد. ملازمان هارون در صدد پيدا كردن چنين شخصى بر آمدند و در اطراف و اكناف تفحّص نمودند، هيچكس را نيافتند بجز پيرمرد عجوزى كه قواى طبيعى خود را از دست داده و از حال رفته و فتور و ضعف كانون و بنياد هستى او را در هم شكسته بود و جز نفس و يك مشت استخوانى باقى نمانده بود.
او را در زنبيلى گذارده و با نهايت درجه مراقبت و احتياط به دربار هارون وارد كردند و يكسره به نزد او بردند. هارون بسيار مسرور و شاد گشت كه به منظور خود رسيده و كسى كه رسول خدا را زيارت كرده است و از او سخنى شنيده، ديده است.
گفت: اى پيرمرد! خودت پيغمبر اكرم را ديدهاى؟ عرض كرد: بلى.
هارون گفت: كى ديدهاى؟ عرض كرد: در سنّ طفوليّت بودم، روزى پدرم دست مرا گرفت و به خدمت رسول اللـه صلّى اللـه عليه و آله و سلّم آورد. و من ديگر خدمت آنحضرت نرسيدم تا از دنيا رحلت فرمود.
هارون گفت: بگو ببينم در آنروز از رسول اللـه سخنى شنيدى يا نه؟ عرض كرد: بلى، آنروز از رسول خدا اين سخن را شنيدم كه مىفرمود:
يَشِيبُ ابْنُ ءَادَمَ وَ تَشُبُّ مَعَهُ خَصْلَتَانِ: الْحِرْصُ وَ طُولُ الامَلِ.
«فرزند آدم پير مىشود و هر چه بسوى پيرى مىرود به موازات آن، دو صفت در او جوان مىگردد: يكى حرص و ديگرى آرزوى دراز.»
هارون بسيار شادمان و خوشحال شد كه روايتى را فقط با يك واسطه از زبان رسول خدا شنيده است؛ دستور داد يك كيسه زر بعنوان عطا و جائزه به پير عجوز دادند و او را بيرون بردند.
همينكه خواستند او را از صحن دربار به بيرون ببرند، پيرمرد ناله ضعيف خود را بلند كرد كه مرا به نزد هارون برگردانيد كه با او سخنى دارم. گفتند: نمىشود. گفت: چارهاى نيست، بايد سؤالى از هارون بنمايم و سپس خارج شوم!
زنبيل حامل پيرمرد را دوباره به نزد هارون آوردند. هارون گفت: چه خبر است؟ پيرمرد عرض كرد: سؤالى دارم. هارون گفت: بگو. پيرمرد گفت: حضرت سلطان! بفرمائيد اين عطائى كه امروز به من عنايت كرديد فقط عطاى امسال است يا هر ساله عنايت خواهيد فرمود؟
هارون الرّشيد صداى خندهاش بلند شد و از روى تعجّب گفت: صَدَقَ رَسُولُ اللـه صَلَّى اللـه عَلَيْهِ وَ ءَالِهِ؛ يَشِيبُ ابْنُ ءَادَمَ وَ تَشِبُّ مَعَهُ خَصْلَتَانِ: الْحِرْصُ وَ طُولُ الامَلِ!
«راست فرمود رسول خدا كه هر چه فرزند آدم رو به پيرى و فرسودگى رود دو صفت حرص و آرزوى دراز در او جوان مىگردد!»
اين پيرمرد رمق ندارد و من گمان نمىبردم كه تا درِ دربار زنده بماند، حال مىگويد: آيا اين عطا اختصاص به اين سال دارد يا هر ساله خواهد بود. حرص ازدياد اموال و آرزوى طويل او را بدين سرحدّ آورده كه بازهم براى خود عمرى پيش بينى مىكند و در صدد اخذ عطاى ديگرى است.
بارى، اين نتيجه عدم تربيت نفس انسانى به ادب الهى است كه حرص و آرزو در وجود او دامنش گسترده مىگردد و با طيف وسيعى رو به تزايد مىرود كه حدّ يَقِف ندارد.
امّا كسانى كه با ايمان به مبدأ ازلى و ابدى و گرايش به وجود سرمدى حضرت ذو الجلال و الإكرام رخت خود را در جهان باقى مىبرند و دل به كلّيّت و ابديّت مىدهند و طبعاً با عمل صالح رفتار زندگى خود را بر اساس عدل و انصاف مىنهند، پاداش آنها نزد خدا بوده و بطور هميشگى و مستمرّ به آنها خواهد رسيد؛ إِلَّا الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصلِحَتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ. [1]
پاداشى كه حدّ و حساب ندارد و در بهشت جاودان و عالم ابديّت؛ از بهترين نعمت معنوى و حقيقى متمتّع خواهند بود؛ فَأُولَئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فِيهَا بِغَيْرِ حِسَابٍ. [2]
و روزى آنان از جانب پروردگارشان هر صبح و شام به آنها خواهد رسيد؛ وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا [3].[4]
__________________________________________________
[1]ـ آيه 25، از سوره 84: الانشقاق.
[2]ـ ذيل آيه 40، از سوره 40: غافر.
[3]ـ ذيل آيه 62، از سوره 19: مريم.
[4]ـ معادشناسی، ج 1، ص 27.
|
