يك روز در كربلا در خدمت مرحوم آقاى حدّاد- رضوان الله عليه- بوديم، مرحوم والد هم بودند، والد بزرگ ما، جّد مادرى ما، مرحوم حاج آقا معين شيرازى- رحمة الله عليه- ايشان هم حضور داشتند. يك مطلبى را ايشان از آقاى حدّاد سؤال كردند ولكن مرحوم آقا جواب دادند. ايشان سؤال كردند كه:
در زیارتی که از امام صادق علیه السلام راجع به شهداى كربلا وارد شده است ( زیارت سیدالشهداء در روز عرفة) ، حضرت میفرمایند :" السّلام عليكم يا اولياء الله و احبائه، السّلام عليكم يا اصفياء الله و اودائه، السّلام عليكم ...،" بعد به دنبال آن مىفرمايند: "بابى انتم وامّى" ؛ پدر و مادر من فداى شما باد!
چطور ممكن است امام عليه السّلام بيايد در قبال مزار مطهّر آنها و بگويد: "بابى انتم وامّى" ؛ اين کلام دلالت بر اين مى كند كه امام عليه السّلام در مقام تعلیم به ما می باشند ، که وقتی ما در كنار آن مقامات مىايستيم همين مطلب را بگوئيم، والّا چگونه امام زمان عليه السّلام بيايد در كنار آنها بايستد و بگويد: "بابى انتم و امّى؟!"
مرحوم آقا در جواب اين مطلب فرمودند:" نخیر! هيچ اشكالى ندارد، منافانى ندارد كه خود امام عليه السّلام بيايد و در اينجا اين مطلب را بفرمايد ؛ و جهتش هم اين است كه اين ارواح مطهّره اى كه الآن در اينجا مدفون هستند، اينها الآن ديگر جنبه استقلاليّت ندارند. اينها وقتى كه در روز عاشورا آمدند زير خيمه امام حسين و در تحت ولايت آن حضرت قرار گرفتند ، ديگر امام حسين شدند. نه اينكه هر كدام از اينها يك امام حسين بشود، امام حسين يكيست، دو تا امام حسين ما نداريم، ولى اينها ديگر آن جنبه غيريّت با سيّدالشّهداء را از دست دادند و فانى در ذات و ولايت آن حضرت شدند.
پس الآن ديگر در واقع حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه اى وجود ندارد، الآن ديگر بُرير وعابِسى وجود ندارد، الآن حضرت اباالفضل و حضرت على اكبرى وجود ندارد. الآن سيّدالشّهداء هست و بس. الآن امام حسين هست و بس، ديگر كسى نيست! و وقتى كه در مقابل اين شهدا مى ايستيم و مى گوئيم:" بابى انتم وامى" كانَّ داريم به سيّدالشّهداء مى گوئيم:" بابى انتم وامّى" ، نه اينكه آنها را جداى از آن حضرت مدّ نظر قرار بدهيم، آنگاه خطاب كنيم. اگر جدا باشد كه معنا ندارد امام زمان عليه السّلام حتّى در مقام تعارف، واظهار امتنان و تشكّر از اين افراد این کلمات را بیان بفرمایند؛ چون آن چرا كه الآن دارد به اين شهدا مىرسد از دريچه خود امام زمان به آنها مى رسد. الآن آن فيوضاتى كه دارد به حبيب مى رسد از طرف امام زمان به او مى رسد. ان وقت چطورمیشود امام زمان علیه السلام بيايد و بگويد: " بابى انت و امّى!"
ولذا در جريان روز عاشورا يك جنبه و حالت وحدتى بين حضرت سيّدالشّهداء عليه السّلام با اصحاب حكم فرما بود، و اصلًا فرقى بين آنها از نقطه نظر بروز و ظهور افعال و اطوار وجود نداشت؛ و همان نفس ولايت حضرت، خيمه خود را بر شراشر وجود همه آنها افكنده بود، به حيثى كه هيچ اراده و خواستى براى آنها سواى اراده و مشيّت مولاى خود وجود نداشت.
ولذا پیشنهاد ابوثمامة به سید الشهداء علیه السلام در روز عاشورا دچار اشکال ونقد قرار نمی گیرد چراکه فقط يك خواست و اراده در اينجا مى ماند و آن اراده و مشيّت حضرت است و بس! و اينكه جناب أبوثمامه صيداوى پيشنهاد كرده است كه با حضرت نماز ظهر را بجاى آورد در واقع خود آن حضرت اين مطلب را خواسته و طلب كرده، منتهى از زبان و ظهور اين صحابى جليل القدر و با معرفتش ظاهر شده است، و او در اينجا حكم زبان ناطق امام عليه السّلام را پيدا نموده است.
