این کتاب رساله‌ای است فقهی به زبان عربی که مشتمل است بر رسالۀ صلاة جمعه آیة الله العظمی حضرت علامه سید محمد حسين حسيني طهراني رضوان الله علیه که تقریرات درس خارج فقه آیة الله الحاج سیّد محمود شاهرودي می‌باشد، و آراسته به تعلیقاتی نفیس توسط فرزند بزرگوار ایشان حضرت استاد حاج سید محمد محسن حسینی طهرانی گردیده است.در ابتدای کتاب معلِّق محترم مقدّمه‌ای بس شیوا که خود می‌تواند به عنوان رساله‌ای مجزّی باشد مرقوم فرموده‌اند که بعضي از عناوين اين کتاب عبارت است از:تأکید أکید شریعت قرّاء بر این فریضۀ الهی، فتوای منحصر به فرد مرحوم علاّمۀ طهرانی رضوان الله علیه بر وجوب عینی و تعیینی صلاة جمعه، و جزم بر لزوم تشکیل حکومت اسلامی و زحمات بی‌دریغ ایشان در تحقّق آن در عصر خفقان پهلوی، تبیین هدف غائی صلاة جمعه که تربیت نفوس و تهذیب اخلاق است، شرائط اجمالی خطبه و خطیب در صلاة جمعه.چنانچه از مطالعۀ این اثر شریف به دست می‌آید مرحوم آیة الله شاهرودی رحمة الله علیه در صدد بیان عدم وجوب صلاة جمعه در زمان غیبت امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف می‌باشند، و مرحوم علاّمه رضوان الله علیه بر اثبات وجوب صلاة جمعه عیناً و تعییناً،چه در زمان حضور یا غیبت اصرار نموده، و به ادلّه‌ای متقن از کتاب و سنّت و اقوال اصحاب تمسک می‌جویند، ولیکن آن را مشروط به تحقّق حکومت اسلامی می‌دانند؛ ولی معلِّق محترم قدم را جلوتر نهاده و با همان ادلّۀ مستمسکه توسط والد محترم خویش قائل به وجوب صلاة جمعه عیناً و تعییناً من دون أیّ شرط و قید لا فی الوجوب و لا فی الصّحى می‌شوند.و...

این رساله در یک مقدّمه و سه فصل در سال 1426 هجریه قمریّه منتشر گردیده است. در این رساله عنوان «أربعین» در فرهنگ شیعه از جوانب مختلف مورد بررسی واقع شده، و به اثبات رسیده است که این عنوان از مختصّات حضرت سیّد الشهداء علیه السلام است؛ زیرا مکتب شیعه مبتنی بر اطاعت و انقیاد صرف از ولایت امام معصوم بوده و تخطّی از آن حرام می‌باشد. در مکتبی که ولایت محور اصلی آن است هر گونه جعل حکم و تعدّی از حدود ولایت بدعت محسوب شده منافی با تعبّد تلقّی می‌گردد؛ لذا عنوان أربعين گرفتن براي اموات چه به قصد ورود و چه به نيّت رجاء بدعت و محرّم تلقی می‌گردد. زیرا در سنّت پیغمبر أکرم و در سیرۀ أئمّه أهل بیت علیهم السّلام تا عصر غیبت صغری چنین مطالبی به چشم نمی‌خورد؛ بلکه آنچه در شرع مقدّس وارد شده است سه روز عزاداری و قرائت قرآن و طلب مغفرت برای میّت است که فقهاء عظام هم بر این مطلب فتوی داده‌اند.اربعین در فرهنگ شیعه اختصاص به سیّد الشّهداء علیه السّلام دارد، و احادیث واردۀ از حضرات معصومین بر این معنی تصریح دارد، و حتّی برای شخص رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم نیز ابداً اسمی از اربعین در طول تاریخ ائمّه نبوده است. و همینطور مجالس هفت و سالگرد نیز مخالف با سیره و سنّت واردۀ از شرع مقدّس می‌باشد.در اینجا مؤلّف محترم مطلب را گسترش داده و هرگونه بدعتی را که موجب از بین بردن سیرۀ نبوی و عترت طاهرۀ ایشان علیهم السلام گردد، بالأخص انحرافاتی که در نحوۀ عزاداری سیّد الشّهداء علیه السّلام رخ داده است را مورد نقد و ایراد قرار می‌دهند.بعضي از عناوين اين کتاب عبارت است از: رابطۀ تکوینی و تشریعی اسلام با «اربعین»، بلوغ عقلانی انسان در «چهل» سالگی، کلام مرحوم علاّمه بحر العلوم در مورد عدد «چهل»، تأثیر عدد «چهل» در روایات، فلسفه قیام أباعبدالله علیه السّلام، مجالس عزاداری سیّد الشّهداء از مبانی اصیل خود فاصله گرفته است، سیّد الشّهداء علیه السّلام فقط در حادثه کربلاء تفسیر نمی‌شود، زیارت أربعین سیّد الشهداء شعار تشیّع است، امام حسن عسکری علیه السلام زیارت أربعین را از علائم ایمان می‌دانند، اهل بیت بعد از بازگشت از اسارت در مدینه سه روز عزاداری کرده‌اند، گوشه‌ای از انحرافات در مراسم و مجالس عزا و مراسم تدفین میّت در جوامع ما، سرایت دادن اربعین به غیر امام حسین علیه السّلام آن را از شعار بودن خارج می‌نماید.

إجماع از منظر نقد و نظر: رسالۀ اصولیّه در عدم حجّیت اجماع مطلقاً.این اثر نگرشی است بنیادین و متقن از منظر حق به مسألۀ اجماع، یکی از أدلّه أربعۀ فقاهت و إجتهاد، که بدون هیچ اصل و ریشه‌ای الهی در فقه شیعی راه یافته و به معارضه با ادلّۀ إلهیّه پرداخته.نظر به اهمیّت تأثیر در استنباط أحکام و تأثیر عمیق احکام بر دنیا و آخرت مکلّفین، مؤلّف حفظه الله بدون مجامله و سهل انگاری در اداء وظیفۀ الهی به بررسی ، نقد و در نهایت ردّ این مسأله پرداخته، و در یک مقدّمه و شش فصل به تحقیق نظر عامّه و علماء شیعه چه متقدّمین و چه متأخّرین می‌پردازد؛ و در نتیجه اعلام می‌دارد که اجماع اصلی جز افکار ردیء و سخیف عامّه نداشته، و به هیچ وجه قابلیّت استدلال و توان حجّیت شرعیّه را ندارد، و اعتماد و اعتناء به آن خصوصاً در قبال ادلّۀ نقلیّه شرعیه را به هیچ وجه من الوجوه جائز نمی‌شمارد و احکام منتجۀ از آن را برای تکامل نفوس بشری و سیر به مقام توحید و تحقّق به مقام انسانیت که هدف فقه و شرع است مضرّ و از مهالک می‌داند.

این رساله عصاره و خلاصۀ مباحثی است که حضرت استاد در درس خارج فقه برای عدّه‌ای از فضلاء و طلاّب در سال یکهزار و چهارصد و بیست و شش هجریّه قمریّه در قم ایراد، و سپس به قلم شیوای ایشان تقریر شده است.این کتاب شامل یک مقدمه و شش فصل و یک خاتمه می‌باشد بعضي از عناوين اين کتاب عبارت است از: دین همانند فطرت انسان باید ثابت و لا یتغیّر می‌باشد، تأثیر زمان و مکان و دخالت آنها در کیفیّت استنباط پایه‌ای ندارد، حقیقت نجاست و اقسام آن از نظر لغت، استعمال لفظ نجس در عرف متشرّعه و برّرسی روایات وارده، تفسیر آیه شریفه" انما المشرکون نجس "و دفع إشکالات وارده بر نجاست ذاتی انسان، بررسی دقیق روایات باب و ردّ استدلالات فقهاء بر نجاست ذاتی کفّار، طرح و نقد آراء و نظریّات فقهاء در مسأله نجاست کفّار، طرح و نقد استدلال فقهاء در نجاست کفّار به دلیل اجماع، حمل روایات مانعه بر احتیاط.