حضور قلب در نماز

هو العالم

حضور قلب در نماز عبارتست از نفي خطورات و تخليه ذهن كه نتيجه ي آن حضور نور پروردگار و احساس قرب و نزديكي و مجالست و گفتگوي با اوست، براي اين منظور مسايلي را بايد رعايت كرد: اوّل تا جائي كه ممكن است در طول روز انسان ذهن خود را با اخبار بيهوده و غير مفيد مانند بسياري از مطالب روزنامه ها و مجلّات و وسايل ارتباط جمعي انباشته نكند و فقط از مطالب مفيد و علمي بهره ببرد. ( رعايت اين نكته فوق العاده حائز اهمّيّت است )
دوم براي اوقات نماز وقت فضيلت آنرا اختيار كند و هر نماز را در اوّل وقت فضيلت بخواند نه زودتر و نه ديرتر. و جايگاه خاصّي براي نماز بدور از سر و صدا و اموري كه ذهن و حواسّ انسان را منصرف مي كند قرار دهد.
سوم قبل از نماز قدري روي سجاده بنشيند و به حال سكوت چند دقيقه بگذراند حتّي ذكر هم نگويد و در وقت نماز خدا را در مقابل خود فرض نمايد مانند هنگام گفتگو با يك فرد خارجي.
چهارم معاني الفاظ عبارات نماز را به خوبي ادراك كند و وقتي اين جملات را بر زبان مي آورد واقعاً خود را در درون اين معني و مفهوم قرار دهد و بطور واقعي و حقيقي آن كلمات را به خداوند عرض نمايد نه به صرف ادا كردن جملات و عباراتي كه وارد شده است. ( توجّه به اين مطلب اثر حياتي و بنيادي در توجّه انسان به پروردگار و حضور قلب او دارد )
پنجم در كتاب انوار ملكوت حضرت علّامه طهراني رضوان الله عليه راجع به ملكوت نماز مطالعه شود. انشا الله موفّق باشيد